Czwarty lotniskowiec typu Ford nazwany

Jak dowiedział się portal informacyjny USNI News, czwarty lotniskowiec o napędzie nuklearnym typu Gerald R. Ford otrzyma nazwę USS Doris Miller (CVN-81) na cześć pierwszego Afroamerykanina, który otrzymał Krzyż Marynarki Wojennej (Navy Cross), najwyższe odznaczenie przyznawane w tej formacji. Umowa na budowę okrętu została podpisana 31 stycznia 2019. Stępka zostanie położona w 2023, wodowanie nastąpi w 2028, a przyjęcie do służby w 2030.

Informację potwierdzili wyżsi urzędnicy Marynarki Wojennej (US Navy), a formalne ogłoszenie decyzji nastąpi w poniedziałek, 21 stycznia podczas uroczystości związanych z Dniem Martina Luthera Kinga w bazie morskiej Pearl Harbor na Hawajach. Nazwę okrętu formalnie ogłosi sekretarz US Navy Thomas Modly, który jest jej pomysłodawcą. Niemniej konsultacje w tej sprawie długo prowadzono z obecnymi i emerytowanymi wyższymi oficerami. Następnie patron lotniskowca został zaakceptowany przez Kongres i Biały Dom bez zastrzeżeń.

Warto jednak dodać, że decyzja o nadaniu imienia dla lotniskowca od nazwiska marynarza stanowi zerwanie z trendami nazewnictwa w ciągu ostatnich kilku dekad. Powojenne lotniskowce były zazwyczaj nazwane na cześć byłych prezydentów USA. Spośród ostatnich czternastu, dziesięć nazwano na cześć byłych prezydentów, a dwóch na cześć kongresmenów. Wyjątki stanowią USS Nimitz (CVN-68) czy dwa okręty nazwane Enterprise (CVN-80 i CVN-65).

Zlecenie na budowę okrętu, wraz z przyszłym USS Enterprise (CVN-80) pod który rozpoczęto już cięcie blach, to druga rekordowa umowa pod względem wartości – prawie 14,92 mld USD (56,77 mld zł). Przyszły USS Doris Miller (CVN-81) zastąpi bezpośrednio w linii USS Carl Vinson (CVN-70), typu Nimitz, trzecią jednostkę swojego typu, wprowadzoną do służby w 1982 (Nowe lotniskowce US Navy, 2019-02-02; CVN Kennedy tylko z F-35C, 2019-06-04;  System samoobrony dla CVN-78, 2019-06-05).

Historia
Doris „Dorie” Miller (1919-1943) od 2 stycznia 1940 pełnił służbę na pancerniku USS West Virginia (BB-48), typu Colorado. Od 16 lutego 1941 jako kucharz (Mess Attendant 2nd Class). Co ciekawe był mistrzem wagi ciężkiej w boksie na okręcie.

Podczas ataku lotnictwa Cesarskiej Marynarki Wojennej Japonii na bazę Pearl Harbor 7 grudnia 1941, Miller przenosił rannych, w tym ewakuował dowódcę okrętu kpt. Mervyna Benniona, a potem przejął dowodzenie nad baterią przeciwlotniczą z 12,7-mm karabinami maszynowymi M2 Browning, pomimo że nie był przeszkolony do obsługi tego typu uzbrojenia. Jak później wspominał, strzelał przez jakieś 15 minut aż do wyczerpania zapasu amunicji, zestrzeliwując co najmniej jeden bombowiec nurkujący. Następnie znowu pomagał rannym marynarzom ze względu na swoją fizyczną tężyznę. Ostatecznie okręt, trafiony 9 torpedami, dwoma 800-kg bombami lotniczymi i pięcioma 60-kg bombami zapalającymi, zatonął. Miller wraz z ocalałą załogą ewakuował się.

15 grudnia tego samego roku otrzymał przydział na ciężkim krążowniku USS Indianapolis (CA-35) typu Portland. 27 maja 1942 naczelny dowódca Floty Pacyfiku adm. Chester W. Nimitz przyznał Millerowi Krzyż Marynarki Wojennej podczas uroczystości na pokładzie lotniskowca USS Enterprise (CV-6), typu Yorktown w bazie Pearl Harbor. Następnie uczestniczył w kampanii promowania zakupu obligacji wojennych (Victory Bonds) w całym kraju. Na ochotnika powrócił do czynnej służby 15 maja 1943. Otrzymał przydział na lotniskowcu eskortowym USS Liscome Bay (CVE-56), typu Casablanca. W tym samym roku jego wizerunek pojawił się na plakacie rekrutacyjnym US Navy.

W czasie ataku na Tarawę, będącej częścią walk o Wyspy Gilberta, 24 listopada 1943 USS Liscome Bay został trafiony torpedą w magazyn amunicji, wystrzeloną przez japoński okręt podwodny I-175, typu Kaidai. Okręt zatonął, a z 916 członków załogi zginęło 644 oficerów i marynarzy. Wśród poległych był Doris Miller. Miał 24 lata.